Rijke pechvogel

Na de slechte echo

Na de slechte echo komen de momenten waarop de realiteit langzaam maar zeker begint door te dringen. Eerst het thuiskomen, wat onwerkelijk voelt. Want hoe kan ik thuiskomen, hoe moet mijn huis nog thuis voelen als het zo leeg voelt? Ik weet op dat moment ook dat we naasten op de hoogte moeten gaan brengen. Maar als we dat gaan doen dan wordt het echt, dat wil ik nog niet. Ik snap het nog niet, mijn hoofd en hart willen niet begrijpen in welke situatie we terecht zijn gekomen. “Hoe kan dit nou?” blijft constant door mijn hoofd spoken. Dat overheerst die hele eerste dag. De dagen daarna neemt het beetje bij beetje af en groeit langzaam het besef dat dit daadwerkelijk onze realiteit is. Het besef groeit, maar de gedachte dat dit allemaal niet klopt en niet zo zou moeten zijn blijft ook hardnekkig aanwezig.

Zou zijn is niet

Hoe het zou moeten zijn
Is niet hoe het is
Getrappel in mijn buik
Slechts een rust die er niet hoort
Spelende handjes en voetjes
Het is zo’n gemis
Kirrende geluidjes, zo lief en fijn
Enkel stil verdriet dat te horen is
Een geur van baby en luiers
De zilte lucht van zweet en tranen in de plaats
Dromen over later, groot en klein
Desillusies en afscheidswoorden is al wat is
Hoe het zou moeten zijn
Is totaal niet hoe het is


©Hoofd & Hartspinsels

Zwanger voor niets, en toch voor alles

De situatie voelt constant dubbel. Ik ben nog steeds ontzettend misselijk, heb alle zwangerschapssymptomen, maar weet ook dat het eigenlijk voor niets is. Er zal geen huilende baby in onze armen gelegd gaan worden. Het ene moment voelt het heel naar dat er een dood kindje in mijn buik zit . Dan wil ik niets liever dan dat het zo snel mogelijk geboren wordt. Het andere moment koester ik dat ik me nog even zwanger mag voelen, dat er nog een kindje in mijn buik mag zitten (hoe ziek ik me daardoor ook voel). Want als het kindje er eenmaal uit is, zal de hele situatie ook weer “echter” worden, zal ik ons kindje letterlijk en figuurlijk moeten gaan loslaten. En hoe doet iemand dat in hemelsnaam, als je er al zoveel voor over moest hebben om überhaupt zwanger te worden, als je al zoveel liefde voelt, al zoveel dromen en plannen zijn ontstaan?

Alles

Ik ben zwanger nog
Maar toch niet
Je bent er nog
Maar toch niet
Ik ben misselijk nog
Maar het is voor niets
Het is voor niets en toch voor alles
Want jij zit er nog
Ook al leef je niet


©Hoofd & Hartspinsels

Moois om dankbaar voor te zijn

Manlief en ik voelen al snel dat we in dit moeilijke proces onze liefde voor ons kleintje willen laten spreken. We besluiten  dat we alles op alles willen zetten om de kleine te kunnen gaan zien, om afscheid te kunnen nemen en om een mooie laatste rustplek te vinden. En we besluiten er open over te zijn naar onze omgeving, ik begin te schrijven en dichten en deel dit in het openbaar. We willen de lelijke, nare situatie iets moois geven, omdat de kleine dat verdient (en wij ook).

Mede daardoor mogen we die intense dagen waarin het kleintje nog in mijn buik zit mooie momenten meemaken. We voelen de steun uit onze omgeving, die het soms even wat lichter maakt, soms weer een nieuwe huilbui losmaakt (wat goed is hoor, begrijp me niet verkeerd), en die ons op momenten echt gedragen laat voelen door de liefde en warmte van de mensen om ons heen. Er komen naast deze steun ook andere waardevolle cadeautjes op ons pad. We nemen mooie laatste buikfoto’s samen met grote zus en we vinden een perfect laatste rustplekje voor ons lief kleintje. Midden in het bos bij een vlindermonument. Terwijl we er kort zijn, komen een hert, eekhoorn en vlinder ons bezoeken. Mooier kunnen we het ons niet voorstellen voor kleintje en onszelf. Als kers op de taart komt een prachtig cadeau van dochterlief: zomaar uit het niets zei ze voor het eerst zelf “mama hou van jou”. Alsof ze het aanvoelt ❤️

En zo kan de meest verdrietige week me toch ook soms dankbaar maken. Dankbaar voor de mooie momenten, dankbaar voor de sterke band met manlief en hoe we de situatie samen dragen, maar bovenal dankbaar voor de rijkdom dat ik door dit verdriet heen ga in de wetenschap dat ik al een kinderhandje heb om vast te houden en dat ik al mama genoemd word. Ik voel me een pechvogel en een mazzelaar ineen.