Drie keer vol verwachting

Met dank aan de ‘Baby Loss Awareness Week’ sta ik recent meer stil bij wat ons afgelopen jaar overkomen is. Mijn (herhaalde) miskramen herdenken was mooi maar ook confronterend. Het besef komt binnen dat ik dit jaar maar liefst drie keer mama zou worden. En toch sta ik aan het eind van dit jaar met lege handen . Wanneer wordt een wonder echt een wondertje, worden onze armen echt gevuld? Drie keer een uitgerekende datum die dit jaar in mijn hoofd en hart zijn opgeslagen, drie keer vol verwachting.

Juli

Eerst zou een zomerkindje komen in juli. We zien het helemaal zitten, eindelijk een zomerse verjaardag tussen onze winterverjaardagen! Het werd een vroege miskraam. Ik wist dat vooral in die eerste weken kans is dat het nog mis kan gaan, toch verwacht je het niet als het je nooit is overkomen en doet het pijn als het gebeurt. Na het verdriet lukt het om de blik weer vooruit te richten. De kans op zwanger raken zou iets groter zijn in die eerste maanden na een miskraam, zou ons dat gegund zijn?

September

Het geluk zit ons zowaar mee, na de volgende terugplaatsing heb ik weer een positieve zwangerschapstest in de hand. In september zou ons zo gewenste tweede kindje gaan komen. Door de vorige miskraam blijf ik terughoudend in de blijdschap. Eerst maar eens een goede echo met kloppend hartje te zien krijgen. Helaas, ook deze zwangerschap gaat voor die tijd al mis.
Een paar kleine onderzoeken om te kijken of het pech is of dat er een oorzaak voor de miskramen te vinden is. Geen oorzaak, dus op naar weer een geheel nieuwe IVF-poging met alles wat daarbij komt kijken (lees: volle bak hormonen, spanning, heel veel ziekenhuisbezoeken, nog veel meer injecties, fysiek gedoe, zorgen om mijn gezondheid, enz).

November

Raak! En een paar spannende weken later een echo met kloppend hartje, we durven er voorzichtig in te gaan geloven. In november mogen we eindelijk ouders worden van ons tweede kindje. Ik word de weken na de positieve test steeds zieker en blijk HG (extreme zwangerschapsmisselijkheid) te hebben. In het ziekenhuis krijg ik gelukkig weer een goede echo met 7,5 week. Ik zeg heel stellig dat deze zwangerschap goed moet blijven gaan, omdat ik deze mate van ziek zijn niet nog eens aan kan. Doordat ik me zo ziek voel ben ik wel overtuigd dat het goed zit met de zwangerschap. Wanneer ik een beetje begin op te knappen door nieuwe medicatie, hebben we de derde goede echo. Het kleintje beweegt, zwaait en trappelt. De kans dat het nog misgaat is weer enorm kleiner geworden, bijna nihil. We geloven er nu allebei volop in: dochterlief wordt er bij betrokken, we vertellen het meer mensen in onze omgeving en de dromen en plannen gaan los. En dan toch, toch kan het daarna dus nog helemaal misgaan, zoals beschreven in mijn eerste schrijfsel op deze website.

Baby Loss Awareness Week

Een wrange gedachte die bij me opkomt als ik dit zo uitschrijf is dat als ik alle weken dat ik afgelopen jaar zwanger was bij elkaar optel, het tot een levensvatbaar kindje zou hebben geleid dit jaar. Helaas gaat ook dit jaar opnieuw voorbij zonder gevulde armen. Onze hoop is gelukkig nog niet verloren, maar dat neemt de pijn niet weg van wat niet heeft mogen zijn. Daarom vind ik een initiatief als de ‘Baby Loss Awareness Week’ enorm indrukwekkend, confronterend maar bovenal zo waardevol dat het bestaat. Alle verloren kindjes verdienen het om herinnerd te worden en het verdriet van de ouders verdient het om erkend te worden. Hoe kort of hoe lang onze kindjes ook bij ons zijn geweest, ze hebben blijvende impact gemaakt.

Hoog aan de hemel
Midden in de nacht
Tussen alle lotgenoten
Straal jij jouw licht op ons
Als sterretje in de lucht


Kijken wij naar jou omhoog
Met liefde en gemis
Trots op jouw betekenis
Herdenken we in jouw stralende licht
Dankbaar voor de verandering die jij bracht
Ons eeuwig tweede kindje
Een gezin van vier in al zijn pracht


Hoofd & Hartspinsels