Voorbereiding
De volgende dagen verlopen wat vreemd, het verdriet is intens maar er moeten ook dingen geregeld worden. Een begrafenis na zwangerschapsverlies op mijn termijn (ruim 12 weken zwangerschap) blijkt niet standaard te zijn, vanaf 13 weken was dit anders geweest. We lopen tegen frustrerende dingen aan omdat de kleine niet in het ziekenhuis is geboren (dan zijn er namelijk wel allerlei voorzieningen voor het vervolg en afscheid) en we wel een mooi laatste rustplekje willen. Denk aan een overlijdensverklaring waarbij we van het kastje naar de muur worden gestuurd omdat niemand kan of wil meewerken. Idem dito voor het kistje (met de juiste maten voor het grafje) waar ons kleintje in moet komen te liggen. Er valt nog een wereld te winnen in dit grijze gebied waar we in terecht zijn gekomen!
Los van het geregel zijn het ook vreemde dagen omdat mijn lijf nog zwanger denkt te zijn maar mijn buik leeg is. Ik voel me verlost omdat er geen dood kindje meer in mijn buik zit, ik voel me leeg omdat er helemaal geen kindje meer in mijn buik zit, ik voel me dankbaar dat ik mijn kindje nu kan zien en voelen, ik voel me intens verdrietig dat ik ons kindje bijna echt moet gaan loslaten en zo kan ik nog wel even doorgaan over wat ik allemaal voel.
Leeg Geen leven in mijn buik Geen dromen over later Geen getrappel of misselijkheid Geen uitkijken naar jouw komst Het afscheid van mijn lijf geweest Mijn buik is leeg O zo leeg ©Hoofd & Hartspinsels
Loslaten vol verdriet
Dat moment van afscheid komt dan toch echt. We zijn met ons drietjes: papa, mama en grote zus. Dochterlief weet dat Noah niet meer leeft (voor zover ze dat kan begrijpen als tweejarige) en naar de grote vlinder gaat. Ik heb het kistje zelf aangekleed met een dekentje met sterretjes, ze zegt dat Noah lekker onder een dekentje ligt. Ze vindt het allemaal heel interessant en is zorgzaam, maar kan ook net zo goed opeens weer met duplo gaan spelen. Ik vind het ontroerend en mooi om te zien hoe zij dit beleeft. Ik neem meerdere momentjes vandaag met de video op, zodat ze later als ze daar behoefte aan zou krijgen ook kan zien hoe ze dit heeft meegemaakt.
We verlaten ons huis met Noah, dat is gevoelsmatig wel even een dingetje. Door het prachtige bos naar het vlindergrafje. Daar aangekomen leggen we samen met grote zus het kistje neer, met bloemen erbij. Ik lees het afscheidsgedicht voor dat ik geschreven heb voor onze kleine.
Hoe kunnen we jou nou laten gaan Zoveel er voor over gehad Zoveel doorstaan Je grote zus zo trots en blij Tot je in stilte ons verliet Het heeft niet mogen zijn Een prachtige wereld die jij niet ziet Onze armen leeg, ons hart zo zwaar Jou leren kennen kunnen we niet Van regenboog- naar sterrenkind Slechts maan en sterren die jij ziet Ons tweede kindje zul je altijd zijn We laten je los vol verdriet Onze Noah stralend tussen de sterren Met enkel herinneringen in het verschiet ©Hoofd & Hartspinsels
Dochterlief gaat daarna zelf naar de vlinderboom, die vlakbij is. Manlief en ik nemen beiden afscheid. Wat doet het pijn. En wat is het een mooie plek. En stil. Ook al is en voelt de hele situatie natuurlijk helemaal niet goed, het is goed zo.
Als het allemaal niet goed is En het helemaal niet klopt Als het allemaal oneerlijk is En de ellende niet stopt Als het voelt als een bom En het geeft zo’n gemis Als je niet begrijpt waarom En je niet wilt dat het is Als je droomt hoe het was Toen het leven nog niet stopte En het goede er nog was Toen het allemaal nog klopte Dan moet je zoeken naar de moed Om te zeggen Hoe het nu is, is het ook goed ©Hoofd & Hartspinsels