Wie zit achter hoofd en hartspinsels?

Ik ben Mireia. Gelukkig getrouwd, moeder van het leukste en liefste meisje, psycholoog en 34 lentes jong. In de bloei van mijn leven zegt men dan bij deze leeftijd. Maar mijn leven heeft net even een andere afslag genomen waardoor ik “bloei” niet het meest passende woord vind. “Groei” is misschien meer van toepassing. Ik leid niet het leven dat ik tien jaar geleden dacht nu te hebben. Een chronische ziekte, fertiliteitstrajecten en andere tegenslagen gooiden roet in het eten. Dat brengt nogal eens de nodige uitdagingen met zich mee, maar gelukkig ook een rijkdom aan waardevolle momenten. Ondanks maar zeker ook dankzij deze uitdagingen.

Schrijven en dichten is voor mij een manier om met moeilijke situaties en emoties om te gaan, te verwerken en los te kunnen laten. Dit deed ik af en toe voor mezelf, al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook vaak genoeg de discipline niet had om te schrijven wanneer ik het eigenlijk nodig had. Ik speelde eigenlijk al jaren met het idee om mijn schrijfsels te delen met de buitenwereld. Omdat ik me nuttiger wilde voelen, omdat ik merkte dat wat ik schreef mensen kon raken maar ook omdat ik op allerlei vlakken tegen onbegrip ben aangelopen eigenlijk simpelweg door onwetendheid bij de ander. Dit laatste begon vooral toen ik zelf chronisch ziek werd en te maken kreeg met allerlei verliezen door de ziekte. Ik ben er van overtuigd dat onwetendheid de vijand van begrip is, dat kennis nodig is om begrip te kweken. Maar ik had nooit de moed daadwerkelijk mijn werk te publiceren.

Dit veranderde mei 2022, toen het hartje van het zo gewenste, prachtige, trappelende kindje in mijn buik onverwachts was gestopt. Er kwam zulk rauw verdriet op mijn pad, dat ik wel veel moest schrijven. Daarbij voelde ik zo sterk de drang om dit te delen met de buitenwereld, dat ik daar werk van ben gaan maken. Ik wilde een situatie die ontzettend lelijk en naar was een mooie kant en een zinvolle betekenis geven.

Mijn levensinstelling

Dit tekent ook wel hoe ik in het leven sta. Ik zie mezelf niet als de persoon die van alles is kwijtgeraakt. Wel als de persoon die door de geleden verliezen ook iets nieuws en moois heeft ervaren en gecreëerd. Ik probeer altijd de focus (ook) te leggen op dat wat er wel is, waar ik dankbaar voor mag zijn, waar ik gelukkig mee ben. Ook als het lijkt alsof alles tegenzit in het leven.

Ik geloof dat wat er ook gebeurt in je leven, hoe naar of heftig ook, het je altijd sterker, wijzer en rijker kan maken als je daar voor open staat. Ik denk dat dit kan bestaan naast de pijn van het gebeurde, het ontkent elkaar niet maar leeft naast elkaar. Het ene moment overheerst de pijn, het andere moment de kracht die het je gebracht heeft. En dat is allebei oké.

Mijn gedichten

Zo zijn de gedichten die ik maak voor mij een vorm van kracht en rijkdom die voortkomen uit mijn pijn. Ik duik door het schrijven in mijn moeilijke gevoelens en maak er iets concreets van. Het draagt bij aan mijn eigen emotionele verwerking en ik leer er van, maar er ontstaat ook iets dat zinvol of mooi voor een ander kan zijn. Of het nou een eerbetoon aan een verlies is, of dat het gaat om het kweken van begrip, het krijgen of geven van steun en troost of om puur het vermaak van een ander. Als ik ook maar één van deze dingen bereik met een gedicht van me, dan is mijn missie met deze website geslaagd!